Strikt genomen is de muziek van Satie natuurlijk te scharen onder het label klassiek, maar ook Blood, Sweat & Tears hebben zich eraan gewaagd op hun beroemde tweede album met twee stukken uit Trois Gymnopédies, overigens ook aanwezig op dit album. Maar Federico Lechner (Buenos Aires, 1974) is jazz- en tango pianist, hij kreeg o.a. les van Fred Hersch. Ook de Spaanse gitarist Chema Saiz (1963) beweegt zich voornamelijk in jazzkringen, dus de muziek is wel van Satie maar wel uiterst jazzy vertolkt. Een prima combinatie, mocht Satie wat langer hebben geleefd of later zijn geboren had hij zeker deel uitgemaakt van de jazzgeschiedenis. Op dit heerlijke album horen we zestien uitvoeringen van het werk van Satie, behalve Lechner en Saiz horen we de stemmen van Javier Ruibal, Annie Dutoit Argerich op een viertal nummers.

De muziek van Satie is op zich altijd al een feest, of je nu van klassieke muziek houdt of niet, de melodie jubelt en ook de gezongen stukken zijn een vrolijk feest om te horen, humor en melodie spelen een grote rol in zijn voor bijna iedereen toegankelijke muziek. Op dit album horen we een zestiental composities met o.a. vertolkingen van het eerder genoemde Gymnopédie I en III , maar ook diverse andere verrassende composities zoals de “Gnossiennes”, piano composities uit de late 19e eeuw die zich kenmerken door hun experimentele vorm, ritme en akkoordstructuur. De muziek van Satie zet je altijd voor verassingen en ook is de humor niet ver weg. John Cage heeft de muziek van Satie weer op helemaal op de kaart gezet omdat hij voordien werd aangezien als een soort van zonderling , dat is gelukkig helemaal veranderd mede door Letter(s) to Eric Satie van Cage. Een absolute aanrader voor de liefhebbers van Satie maar ook voor jazzluisteraars, heerlijke klanken met veel humor gebracht!

Jan van Leersum